- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Έχω πολλούς διαδικτυακούς φίλους αλλά με λιγοστούς «συνομιλώ». Ωστόσο, μιλώντας μαζί τους, νιώθω ότι μιλώ με τον εαυτό μου, αφού οι συνομιλητές για να γίνουν ορατοί, φοράνε αναγκαστικά τη στολή που φτιάχνω εγώ, κομμένη στα δικά μου μέτρα. Η συνομιλία τελικά δεν είναι συνομιλία αλλά μονόλογος, φορτικός, απελπιστικός, καθώς ενός φυλακισμένου σε τέλεια απομόνωση, που αναγκάζεται να στήνει κουβέντα με τον εαυτό του, για να μην τρελαθεί. Στην καλύτερη περίπτωση, διαλεγόμαστε μεταξύ μας οι συγκρατούμενοι, δεν διαλεγόμαστε με τον κόσμο. Μεταξύ μας όμως ό,τι κι αν λέμε, δεν υπερβαίνει το φράγμα που μας απομονώνει.
