Ρεμβασμός στο πρωινό του Σαββάτου!!!

https://www.timesnews.gr

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

ΤΕΛΙΚΑ, αυτό το «μέσο» μ’ αρέσει. Εννοώ το διαδίκτυο. Χαίρω που μου δίνει αφορμές για αναγνώσεις και σχεδόν το χρησιμοποιώ ως ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ, σε κοινή θέα!! Οι αναρτήσεις δεν διεκδικούν κάτι. Απλώς, βρίσκω αφορμές, διαβάζω και γράφω. Τίποτε περισσότερο. Γιατί είναι και το άλλο:  όταν τα αφήνεις τα γράμματα, σ’ αφήνουν κι αυτά. Οι επινοητικές ικανότητες αδρανούν, αχρηστεύονται. Η ατροφία του πνεύματος καραδοκεί. Έτσι, ξεφεύγω από την καθημερινή θολούρα, κυρίως της πολιτικής και των παρεπομένων της, που δυστυχώς στις μέρες μας έχει σχέση μονάχα με το ψέμα που έχει θρονιαστεί στα κυβερνητικά θεωρεία, την υποκρισία, την εξαπάτηση, τη διαστροφή….

ΘΑ ΗΘΕΛΑ να είχα μια διάθεση και ενδιαφέρον για ενεργότερη συμμετοχή στα πράγματα της πολιτείας, γιατί είναι σημάδι πολιτιστικής υγείας η συμμετοχή και του πνεύματος στα προβλήματα που υποκινεί η πορεία του κοινωνικού σώματος, αλλά πλέον δεν αξίζει. Το νιώθουμε αρκετοί από μας που συζητάμε ότι με το πέρασμα των χρόνων μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ο άνθρωπος μάλλον γίνεται χειρότερος και όχι καλύτερος…

ΓΙΑ να επανέλθω, λοιπόν, στις αναγνώσεις μου, θέλω να πω ότι είμαι κάτι λίγο παραπάνω από έναν ευπαθή και ευσυγκίνητο αναγνώστη. Και φυσικά, έχοντας στις αποσκευές μου γνώση και εμπειρία, προσπαθώ να ανιχνεύω, να ταξινομώ και να προβάλλω ό,τι με αγγίζει. Και γίνονται πιο στενοί φίλοι μου όσοι παίρνουν τη σκυτάλη από τα σημειώματά μου για να ψάξουν να στομώσουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, που είναι φυσικό να ποικίλλουν. Ο καθένας διατηρεί τα όνειρά του και την οπτική του γωνία. Ελευθερία σκέψης και λόγου όλοι έχουν ή πρέπει να έχουν.

ΟΤΑΝ εγώ κάθομαι να γράψω εδώ ένα σημείωμα για κάποιον συγγραφέα ή γενικώς άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης, αυτό το κάνω διότι απλώς το κάνω διότι με θέλγει ένα βιβλίο ή ένα έργο τέχνης και βαδίζω προς το σκοπό μου με την ψυχική εκείνη παράδοση, με το εγκάρδιο δόσιμο που ζωντανεύει μνήμες και δίνει χρώμα σε ό,τι η ανάμνηση έχει αφήσει άνεργο και το έχει φυλάξει κοιμισμένο στα βάθη του νου. Η ανάμνηση που βγαίνει μπροστά ανασταίνει φώτα και σκιές.  

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ που γράφει κάτι είναι βέβαιο ότι έχει υπόψη του μια αδελφή ψυχή που θέλει να δονήσει για να συμμεριστεί μαζί του τη συγκίνηση που τον δονεί. Μπορώ όμως να γράψω και για έναν τόπο ή ένα δρόμο, εκεί δηλαδή όπου μπορεί να έχω αφήσει πατήματα δικά μου, όταν περπατώντας προσπαθούσα ν’ ακούσω τις ανάσες των ανθρώπων που ήσαν άγνωστοι για μένα και κατοικούσαν στον δικό τους κόσμο. Κι αν αρχίσω να ξετυλίγω το Σημειωματάριο των αναμνήσεων μπορεί να βουρκώσω, γι’ αυτό τώρα ξαναμπαίνω στοκαβούκι της αθηναϊκής καθημερινότητάς μου… 

Είπε κάπου ο Ίταλο Καλβίνο ότι γράφει για να επικοινωνεί!!! Έτσι κι εγώ…